Песнику из Појезне код Дервенте (Република Српска)
Мирославу Миру Б. Душанићу
Нигде толико путева и путоказа, до у Вашој речи. Нигде толико љубави и светлости смешане с тугама овога света, до у Вашој речи. Нигде толико огромности изговореног, чистоте језичке, до у Вашој речи.
Нигде толико љубави за дом и породицу, до у Вашој речи. Нигде толике везаности за груду завичајну, до у Вашој речи. Нигде толико бриге за судбину радости света, до у Вашој речи.
Нигде такве песничке школе, до у Вашој речи. Нигде такве саборности, до с Вашом речи. Нигде толико песника, до с Вама. Нигде толико људских срца, до с Вама. Нигде таквога загрљаја, до Вашег. И нашег! И нашег!
Грејало нас Сунце и све Звезде до Века и после Века! Памтила нас ова брда, ове воде, ови снегови, сунца и месеци. Пролећа и јесени, зиме и лета. Цветне баште, ливаде широке, јорговани и јабуке. Јасике и дивље руже, жита и нарамци сена. Јагањци и лептирови, маслачци и детелине, перунике и шафрани. Све што расте, све што хода, све што пева, све што сања. Обори и сабори, јутра и вечери, дани и ноћи. Ма све живо и неживо, и тужно и весело! Небо наше сјајно! Небо наше величајно, Завичајно!