BRAT DALEKIH BOROVA
Sine raskošno nebo iznad krovova
i tajno mine u svesti k’o slomljen san, osmeh i stas.
Tamno zašapću borovi pored dalekih drumova,
kraj obala zadršću jablani.
Ceste pod mesecom vitke su kao zmije svetlucave,
nečija senka po njima s vetrom luta.
Od onog osmeha zanetog zvezde su sišle bliže ljudima
i pohvatale se u tamne mreže šuma.
Nezaboravna je tama čudesnoga glasa,
a samo se jednom zalelujala
i opet potonula u setnu simfoniju ukletog vetra sa druma.
Sad šume dobrodošlicu tihi visoki borovi
svom tamnom bratu na cesti
svom tamnom bratu
od čijeg je osmeha zasjala zvezdama zimska šuma.