VESNICI BOŽJEG UMA
Crkvena zvona su radosni glasnici hrišćanskih praznika, ali i uteha za tužne. Ona prate život hrišćanina od njegovog rođenja pa sve do smrti.
Ruski naučnik, ekolog i pisac Fotije Jakovljevič Šipunov, nekad upravnik laboratorije za istraživanje biosfere na Akademiji nauka SSSR, godinama je izučavao uticaj koji na svoju okolinu vrše pravoslavni hramovi i manastiri, a posebno crkvena zvona u njima.
Evo šta on veli o ishodima svojih ogleda:
„Manastir je nebozemni pojam. Na manastire se neprekidno spuštaju zraci nebeskih sila koje oživljavaju. Tamo gori nebeski oganj.
Štaviše, to se može proveriti i pomoću savremenih fizičkih instrumenata. Čak i tamo, gde su ostali samo temelji srušenog manastira, u vreme velikih praznika, uz pomoć instrumenata, može se čuti liturgija”.
O zvonima, tim radosnim glasnicima crkvenih praznika, vesnicima vaskrsenja i utehom za tužne, zvonima koja prate život hrišćanina od rođenja do smrti, Šipunov kaže:
„Zvono nije toliko tvorevina ljudskog koliko Božijeg uma. Nijedan matematičar nije u stanju da izračuna formulu zvona, niti jednačinu njegovog zvonjenja.
Pokušavali su i Florenski, Ojler, ali nisu uspeli. Ja verujem da je zvono stvoreno uz pomoć Božjeg otkrovenja. Isto kao što je samo tako moguće naslikati dobru ikonu.
Tako je dvanaestooktavna zvučna simfonija zvona koja su zvonila u velikim manastirima kakvi su Zadonski, Danilov, Spaski, na rastojanju od sedam kilometara, prema podacima merenja – sterilisala sve patogene organizme.
Oni ne mogu da izdrže oscilacije ultrazvučnog dijapazona, a ultrazvuk je veoma snažan energetski izvor kojim se mogu seći stabla, razbijati cigle.
Pre dvanaest godina istraživali smo okolinu Jelehovske saborne crkve, u vreme Uskrsa. Kad je zvonilo veliko zvono, uništavan je virus gripa.
Sve epidemije koja su nailazile sa Bliskog istoka na jug Stare Rusije, u talasima su obilazile reone u kojima je bilo smešteno mnogo većih manastira, crkava – gde je bilo mnogo zvonjenja.
Dakle, simfonija zvona ih je odbijala, uništavala…“