GDE BOG BIRA MESTO ZA HRAM

Postoje priče u kojima se jasno vidi da crkva nije podignuta samo rukom čoveka. U narodnom predanju ostao je izraz „crkva koju anđeli grade“.

To su hramovi čiji zidovi nisu mogli da se održe dok ljudi sami biraju mesto, već su noću nevidljive sile pokazivale gde Bog želi da se podigne Njegov dom. Takve priče nisu samo legende, već duboko svedočanstvo da je svaka svetinja delo zajedničko i čoveku i nebu.

crkva anđeli

U narodnim predanjima, ali i u hagiografijama, često se pominju crkve i manastiri koji nisu nikli tek ljudskom rukom, već uz pomoć i znak sa neba. Vernici su kroz vekove verovali da su takva mesta od samog početka određena kao svetilišta, a da su anđeli ili sami svetitelji rukovodili graditeljima.

Jedno od najlepših predanja potiče iz vremena gradnje manastira Mileševe. Priča kaže da su radnici više puta pokušavali da podignu crkvu na jednom mestu, ali bi zidovi tokom noći misteriozno padali. Zbunjen i očajan, majstor je jedne noći ostao da stražari. Pred svitanje je video neobičnu svetlost i čuo pevanje anđela. Oni su pokazivali drugo brdo, obasjano nebeskim sjajem, i tamo su, pričalo se, već postavili temelje. Kada su radnici premešteni na to mesto, zidovi su stajali nepokolebljivo i do danas Mileševa čuva beli sjaj i spokoj.

Slična kazivanja postoje i za crkvu Svetog Arhanđela u Jerusalimu. Vernici su verovali da su je anđeli noću dovršavali, jer bi zidovi koje su ljudi podigli tokom dana ujutro bili viši nego što su uspeli da sazidaju. „Nije ljudska ruka mogla to da uradi“, govorili su hodočasnici.

U Srbiji, u mnogim selima, pričalo se da su crkve nastajale na mestima gde su ljudi čuli nebesko pojanje ili su videli stub svetlosti. Ako bi pokušali da zidaju na drugom mestu, materijal bi tokom noći bio premesten tamo gde je Bog odredio. Tako je nastao i manastir Tuman kod Golupca: po predanju, dok su majstori birali mesto za gradnju, anđeli su noću premestili kamenje na obalu reke, i tek tada je hram mogao da se dovrši.

Ovakva predanja nisu tek legende bez korena. Ona su izraz dubokog uverenja da Crkva nije samo ljudska tvorevina, već dom Božiji na zemlji. Zato se i kaže da „svaki hram ima svoga anđela“, koji ne samo da ga čuva, nego je možda i pomagao da se podigne.

Za današnjeg vernika, priče o crkvi koju anđeli grade ostaju podsećanje da svaka liturgija, svaka molitva i svaka sveća nisu samo delo naših ruku, već zajednički čin čoveka i neba. A zidovi tih hramova stoje i danas, kao nemi svedoci da je Bog od početka bio Graditelj zajedno sa ljudima.