NOSILAC ENERGIJE
Nova studija potvrđuje da mlečna kiselina igra istu ulogu tokom normalne aktivnosti bez vežbanja i odmora.
Mlečna kiselina (laktat) normalno se proizvodi kod ljudi nakon uzimanja ugljenih hidrata. Ona brzo ulazi u krvotok, čak i pre nego što se glukoza pojavi. Glukoza u ishrani se tako brzo pretvara u laktat da prednjači ili deli najveći iznos sa glukozom kao dva glavna nosioca energije ugljenika u telu.
Rezultati pokazuju da je brza konverzija glukoze u laktat, koja počinje u crevima, način da se telo nosi sa iznenadnom dozom ugljenih hidrata. Mlečna kiselina, koja radi sa insulinom, ublažava pojavu glukoze u ishrani u krvi.
Umesto velikog porasta glukoze, imamo porast laktata i glukoze nakon jela. I što se više toga pretvara u laktat iz glukoze, to je bolje upravljati glukozom. Laktat je „upijač“ za ugljene hidrate.
Profesor integrativne biologije Džordž Bruks i njegove kolege su ranije pokazali da je to istina tokom intenzivne vežbe. Nova studija potvrđuje da mlečna kiselina igra istu ulogu tokom normalne aktivnosti bez vežbanja i odmora.
„To je dokaz koji pokazuje da laktat ne treba da bude povezan sa anaerobnim metabolizmom – to je metabolizam ograničen kiseonikom. To je samo normalan odgovor na konzumiranje ugljenih hidrata ili na vežbanje. U vežbanju, mlečna kiselina se koristi kao dominantan izvor goriva. Zato se ona u krvi povećava kada vežbate malo jače. Nije da je pravite kao otpadni proizvod. Ona ulazi u krv jer treba da ide u tkiva kojima je to potrebno da nastave sa svojim fiziološkim performansama“, objašnjava Bruks.
Tolerancija na glukozu
Studija je sprovedena na 15 zdravih, fizički aktivnih mladih odraslih osoba – osam žena i sedam muškaraca, kao deo veće studije kako bi se utvrdilo koliko dobro ljudi prelaze sa metabolizma masti na ugljene hidrate kako stare. Od volontera je zatraženo da poste preko noći (12 sati) kako bi iscrpili svoje zalihe ugljenih hidrata i glikogena, tako da su dobijali energiju prvenstveno razlažući masti u masne kiseline i koristeći ih za pokretanje osnovnih telesnih funkcija.
Zatim su popili 75 grama glukoze, šećera koji se brzo apsorbuje, kako bi stimulisali prelazak sa metabolizma masnih kiselina na metabolizam ugljenih hidrata. Ovo je slično testu tolerancije na glukozu koji se koristi za dijagnozu dijabetesa i obično se daje trudnicama za skrining na gestacijski dijabetes.
Bruksova studija se razlikovala od prethodnih sličnih studija po tome što su on i njegove kolege pažljivo pratili nivoe laktata u krvi dobrovoljaca u periodu od dva sata nakon uzimanja glukoze i povremeno merili odnos kiseonika i ugljen-dioksida u njihovom dahu, što ukazuje na proporciju masnih kiselina u odnosu na ugljene hidrate koji se sagorevaju.
Da bi izračunali količinu laktata koja je ušla u krv u poređenju sa glukozom, ubrizgali su laktat i tragače glukoze. Razblaživanje obeleženog laktata i glukoze dolaznom, neobeleženom glukozom iz ishrane omogućilo im je da uspostave kinetiku, odnosno pojavu, nestanak i puštanje laktata i glukoze u krvi. Većina takvih eksperimenata meri statičku koncentraciju u venskoj krvi, što daje malo informacija o kinetici glukoze i laktata.
Uzorkovanje arterijalizovane krvi takođe je bilo ključ uspeha ove studije. To je omogućilo istraživačima da vide šta se dogodilo u crevima. Obično se vena podlaktice koristi za uzorkovanje krvi 30 minuta nakon izazivanja glukoze, ali to uzorkovanje daje nejasne rezultate.
Istraživači su otkrili da su dobrovoljci počeli da pretvaraju glukozu iz ishrane u laktat pre nego što je uopšte napustila creva. Nivo mlečne kiseline počeo je da raste u arterijskoj krvi samo pet minuta nakon obroka, dok se glukoza pojavila u krvotoku tek 15 do 30 minuta nakon uzimanja glukoze.
„Prvi ugljeni hidrati nakon obroka sa glukozom dospevaju u krv kao laktat, jer to rade crevne ćelije i zato što većinu glukoze hvata jetra pre nego što se otpusti u krv za mišiće, gde će se glukoza pretvoriti u laktat“, zaključio je profesor Bruks.